ႏွစ္ႏွစ္ကာကာခ်စ္ရပါလည္း...
အျပစ္ရွာသူမုန္း...
သစၥာဆံုးေတာ့...
အရွံဳးသမားရဲ့ႏွလံုးသားမွာ...
ဒဏ္ရာဗလပြနဲ႔...
တရြာသားမို႔မင္းမယံုရဲရင္...
အစတည္းကမုန္းတဲ့အေၾကာင္းေတာ့မင္း
ေၿပာၿပသင့္တယ္။
အခုေတာ့.......................
စုတ္ခ်က္မရွိတဲ့...
ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ကို...
ဘာအရုပ္ထြက္မလည္းလို႔....
ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့ရသူမွာ...
ေ၀ဒနာကမေျဖသာ...
အမည္တပ္မရတဲ့ဒဏ္ရာေတြနဲ႔....
ခ်က္တင္ေရွ့ကထိုင္ခံုေလးေပၚမွာ...
ငါ့ႏွလံုးသားကိုေနရာခ်...
မဟူရာညနက္နက္ေတြကို....
ငါရင္နာနာနဲ႔ျဖတ္ေက်ာ္ရအံုးေတာ့
ေရးသားသူ=သူရေကာင္း(ခ)စီေကာင္း
No comments:
Post a Comment