ပေလတုိ နဲ႔ ဆိုကေရးတီး ေျပာတဲ့ (အခ်စ္ + လက္ထပ္ျခင္း + တိတ္တိတ္ပုန္း + ဘ၀)

ပေလတုိ နဲ႔ ဆိုကေရးတီး ေျပာတဲ့ (အခ်စ္ + လက္ထပ္ျခင္း + တိတ္တိတ္ပုန္း + ဘ၀)

တစ္ေန႔မွာ "ပေလတို" က ဆရာျဖစ္သူ "ဆိုကေရတီး" ကို "အခ်စ္ဆိုတာ ဘာလဲ"လို႔
ေမးသတဲ့။ဆိုကေရတီးက ပေလတိုကို ဂ်ံဳခင္းထဲ ေနာက္ျပန္မလွည့္တမ္း တစ္ေခါက္ သြားေစျပီးသြားရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ "အေကာင္းဆံုး၊ အၾကီးဆံုး ဂ်ံဳႏွံတစ္ခု"ကိုခူးေစခဲ့တယ္။

ဆရာခိုင္းတာ အရမ္းလြယ္တယ္ထင္တဲ့ ပေလတိုက ကိုယ့္ကိုယ္ ယံုၾကည္မႈအျပည့္နဲ႔
ဂ်ဳံခင္းထဲ၀င္ခဲ့တယ္။
ေန႔တစ္၀က္ကုန္တဲ့အထိ သူဟာ ဂ်ံဳခင္းထဲမွာပဲ ရွိေနခဲ့ျပီးေနာက္ဆံုးမွာ လက္ဗလာနဲ႔ ေခါင္းငိုက္စိုက္ ျပန္လာခဲ့ရတယ္။ဆိုကေရတီးေ႐ွ႕ေရာက္ေတာ့ "အေကာင္းဆံုးလို႔ ထင္တဲ့ ဂ်ံဳႏွံကိုကြ်န္ေတာ္ေတြ႔ခဲ့ပါတယ္။


ဒါေပမဲ့ တစ္ႏွံပဲခူးရမယ္ဆိုေတာ့ အေကာင္းဆံုးမွ ဟုတ္ပါ့မလားလို႔ ထင္ျပီး
မခူးခဲ့ဘဲဒီထက္ေကာင္းတဲ့ အႏွံ႐ွိဦးမယ္ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ ယာခင္းအဆံုးထိ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္ခဲ့မွလက္ထဲမွာ ဘာမွမပါခဲ့မွန္း သတိထားမိေတာ့တယ္" လို႔ ေျပာေတာ့

ဆိုကေရတီးက "အဲဒါ..အခ်စ္" လို႔ ေျပာျပခဲ့တယ္။
တစ္ေန႔မွာ ပေလတိုက ဆရာဆိုကေရတီးကို "လက္ထပ္ျခင္းဆိုတာ ဘာလဲ"လို႔ ေမးျပန္သတဲ့။ဆိုကေရတီးက ပေလတိုကို ထင္း႐ူးေတာထဲ ေနာက္ျပန္မလွည့္တမ္း တစ္ေခါက္သြားေစျပီးသြားရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ခရစ္စမတ္အတြက္ အသံုးျပဳဖို႔
"အေကာင္းဆံုး ထင္း႐ူးပင္ တစ္ပင္"ကို ယူေစခဲ့တယ္။

သခၤန္းစာ တစ္ခါရခဲ့ဖူးတဲ့ ပေလတိုက ဒီတစ္ၾကိမ္မွာ အမွားအယြင္းမရွိေအာင္
ယံုၾကည္မႈအျပည့္နဲ႔ ထင္း႐ူးေတာထဲ ၀င္ခဲ့တယ္။

ေန႔တစ္၀က္ေရာက္ေတာ့ အရြက္က်ဳိးတိုက်ဲတဲ့၊ ပင္စည္ေျဖာင့္တယ္လို႔ ေျပာႏိုင္တဲ့
ထင္း႐ူးပင္တစ္ပင္ကို ႏြမ္းနယ္တဲ့ ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ သူထမ္းျပီး ျပန္လာခဲ့တယ္။

"ဒါက အေကာင္းဆံုး ထင္း႐ူးပင္လား" လို႔ ဆုိကေရတီးက ေမးေတာ့

"တစ္ပင္ပဲ ယူရမယ္ဆိုလို႔ အေကာင္းဆံုးကို ေတြ႔လိုေတြ႔ျငား လိုက္ရွာရင္း
မဆိုးဘူးလို႔ထင္တဲ့ အပင္ကိုေတြ႔ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အခ်ိန္ေရာ၊ အင္အားပါ
ကုန္ခမ္းေနတာကို သတိျပဳလိုက္မိတယ္။

ဒါေၾကာင့္ အေကာင္းဆံုးလား ဘာလားဆိုတာ ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ဘဲ ယူျပန္လာခဲ့တာပါ" လို႔
ေျပာေတာ့ဆိုကေရတီးက "အဲဒါ လက္ထပ္ျခင္း" လို႔ ေျပာျပခဲ့တယ္။

တစ္ေန႔မွာ ပေလတိုက ဆရာဆိုကေရတီးကို "တိတ္တိတ္ပုန္း''ဆိုတာ ဘာလဲလို႔
ေမးျပန္သတဲ့။ ဒီတစ္ခါ ဆိုကေရတီးက ပေလတိုကို ေတာထဲတစ္ေခါက္ လမ္းေလွ်ာက္ေစခဲ့တယ္။

ဒီတစ္ၾကိမ္မွာ ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ေလွ်ာက္လို႔ရျပီး သြားရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ "အလွဆံုး ပန္းတစ္ပြင့္ "ကို ယူခိုင္းေစခဲ့တယ္။

ဒီတစ္ခါလည္း ပေလတိုက ယံုၾကည္မႈအျပည့္နဲ႔ ထြက္ခဲ့ျပန္တယ္။
(၂)နာရီ နီးပါးၾကာေတာ့ စိတ္မသက္မသာနဲ႔အေရာင္စံုျပီး အနည္းငယ္ ညႇိဳးႏြမ္းေနတဲ့ ပန္းတစ္ပြင့္ကို ယူေဆာင္ခဲ့တယ္။

"ဒါက အလွဆံုး ပန္းလား" လို႔ ဆိုကေရတီးက ေမးေတာ့
"၂နာရီနီးပါး ကြ်န္ေတာ္လိုက္ရွာေတာ့ အလွဆံုးလို႔ ထင္ရတဲ့ ဒီပန္းကို
ကြ်န္ေတာ္ေတြ႔ျပီးခူးလာခဲ့တယ္။

အျပန္လမ္းမွာ ပန္းက တေျဖးေျဖး ညႇိဳးႏြမ္းသြားခဲ့တယ္" လို႔
ေျပာေတာ့ ဆိုကေရတီးက "အဲတာ တိတ္တိတ္ပုန္း" လို႔ ဆိုတယ္။

တစ္ေန႔မွာ ပေလတိုက ဆိုကေရတီးကို ဘ၀ဆိုတာ ဘာလဲလို႔ ေမးျပန္သတဲ့။
ဆိုကေရတီးက အထက္ကအတိုင္း ပေလတိုကို ေတာထဲတစ္ေခါက္ လမ္းေလွ်ာက္ေစခဲ့တယ္။

ဒီတစ္ၾကိမ္မွာ ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ ေလွ်ာက္လို႔ရျပီး
သြားရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ "အလွဆံုး ပန္းတစ္ပြင့္ "ကို ယူခိုင္းေစခဲ့တယ္။

သခၤန္းစာရထားဖူးေတာ့ ပေလတိုက သတိရွိရွိနဲ႔ ထြက္ခဲ့ျပန္တယ္။
သံုးရက္ သံုးညလြန္ေျမာက္တဲ့အထိ ပေလတို ျပန္မလာလို႔ ဆိုကေရတီးက လိုက္ရွာေတာ့

ေတာအုပ္တစ္ေနရာမွာ ပေလတို တဲထိုးျပီး ေနေနတာကို ေတြ႔လိုက္တယ္။

"အလွဆံုးပန္းကို ရွာေတြ႔ျပီလား" လို႔ ေမးေတာ့ပေလတိုက ပန္းတစ္ပြင့္ကို ထိုးျပျပီး
"ဒီတစ္ပြင့္ကို အလွဆံုးလို႔ ဆိုႏိုင္မလား" လို႔ ေမးတယ္။

"ဒါဆို ဘာလို႔ ခူးမျပန္လာတာလဲ"

"ကြ်န္ေတာ္ ခူးလိုက္ရင္ ပန္းက ႏြမ္းသြားေတာ့မယ္။
ကြ်န္ေတာ္မခူးရင္လဲ သူႏြမ္းသြားမယ္ဆိုတာ သိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လွလွပပ ဖူးပြင့္ေနတာကို ၾကည့္ျပီးသူညႇိဳးႏြမ္းသြားမွ ေနာက္တစ္ပြင့္ကို ကြ်န္ေတာ္ထပ္ ရွာေတာ့မယ္။

ဒါ ကြ်န္ေတာ္ေတြ႔ခဲ့တဲ့ ပန္းထဲက အလွဆံုး ဒုတိယပန္းတစ္ပြင့္ပါပဲ"

"အင္း.. ဘ၀ရဲ႔ အဓိပၸါယ္ကို မင္းနားလည္ခဲ့ျပီပဲ" လို႔ ဆုိကေရတီးက ပေလတိုကို
ေျပာခဲ့တယ္။